Το ταξίδι του Teo με τη μέθοδο Kumon - Δεύτερο μέρος

Για εμένα και τον γιο μου, Teodor, είναι συναρπαστικό να ζούμε από κοντά τον ερχομό της άνοιξης και το άνθισμα των λουλουδιών τριγύρω μας. Στην τελευταία ανάρτησή μου έγραψα για τον ενθουσιασμό μου για τη μέθοδο Kumon. Τις μεγάλες κρύες ημέρες και τα πολλά απογεύματα που περνούσαμε σπίτι ήθελα να δω πώς θα συνέχιζε να αντιδρά ο γιος μου, δυόμιση χρονών πλέον, με τη μέθοδο Kumon. Αφού είχε ευχαριστηθεί τα βιβλία ζωγραφικής της μεθόδου, θεώρησα ότι είχε έρθει η ώρα να εξοικειωθεί με τους αριθμούς.
Για να είμαι ειλικρινής, τους προηγούμενους μήνες είχε ενδιαφερθεί για τα πάντα εκτός από τους αριθμούς που εμπεριέχονται στα φύλλα ασκήσεων της Kumon. Κάθε φορά που φανέρωνα με ένα ζεστό χαμόγελο τις ασκήσεις και έλεγα: «Ας κάνουμε Kumon», έτρεχε να φύγει. Απογοητευόμουν και έχωνα τα χαρτιά βαθιά στο συρτάρι.
Μετά αναλογίστηκα τι μπορώ να κάνω διαφορετικά. Ίσως έπρεπε να προσπαθήσω να μπω στη θέση του και να συναισθανθώ πώς του φαίνονταν οι προσπάθειές μου; Μήπως είναι κουρασμένος; Γνωρίζει σε τι χρησιμεύουν οι αριθμοί και τι μπορεί να κάνει με αυτούς; Γιατί θα έπρεπε να ενθουσιαστεί με αυτές τις παράξενα σχηματισμένες γραμμές;

Μετά από λίγο καιρό, μια βροχερή μέρα με ομίχλη, πήρε το τηλέφωνό μου, θέλοντας να δει το βίντεο του αγαπημένου του τραγουδιού. Δεν μπόρεσε, γιατί το τηλέφωνο είναι κλειδωμένο με κωδικό.
 Όπως πάντα, μου έδωσε το τηλέφωνο. Τότε μου ήρθε η ιδέα. Αντί να πληκτρολογήσω εγώ τα ψηφία του κωδικού όπως συνήθιζα, του έδειξα πώς να το κάνει μόνος του. Οδήγησα προσεκτικά τα δαχτυλάκια του, εκείνος πάτησε στην οθόνη και έβαλε τον πενταψήφιο κωδικό. Ήταν σαν να τον είχε χτυπήσει κεραυνός. Έπρεπε να δείτε πώς έλαμπε το πρόσωπό του! Και εγώ αισθανόμουν υπέροχα, γιατί τον είχα βοηθήσει να αναγνωρίσει τη σημασία των αριθμών και να καταλάβει πώς να τους χρησιμοποιεί υπέρ του. Με βάση αυτό το περιστατικό του εφιστούσα έκτοτε την προσοχή και σε άλλες περιστάσεις της καθημερινότητας. Τον άφησα να δει τους αριθμούς στο ασανσέρ και να πατήσει μόνος του το κουμπί, για να πάμε στον σωστό όροφο. Του έδειξα τις τιμές στο σουπερμάρκετ και του είπα πόσο κοστίζει το αγαπημένο του σοκολατένιο αυγό και μετά μετρήσαμε τα λουλούδια που διαλέγαμε για ένα βάζο.
Για να συνεχίσει η διασκέδαση, έβαλα στο παιχνίδι και τον αριθμητικό πίνακα της Kumon. Επέλεξα τον πίνακα με τους 30 αριθμούς και πρέπει να πω ότι είναι σχεδιασμένος για μικρά χεράκια, ενώ είναι και μαγνητικός. Και μόνο που κρατά κάτι στο χέρι του που μοιάζει με μαγνητική πέτρα, το παιδί εντυπωσιάζεται. Ο Teodor στοίβαζε τις πέτρες τη μία πάνω στην άλλη, έφτιαχνε σπιτάκια ή φιδάκια, μετά τις ομαδοποιούσε ανά χρώμα και στο τέλος άρχισε να αντιστοιχίζει τα σχήματα στις πέτρες με τα σχήματα του πίνακα.Τον επαίνεσα για τα κατορθώματά του και όταν αντιστοιχούσε σωστά έναν αριθμό, χοροπηδούσε, γελούσε δυνατά και ήθελε να συνεχίσει. «Μαμά, θέλω να κάνω Kumon», έλεγε. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ο ίδιος το ήθελε, όχι εγώ. Ήταν ένα μεγάλο σημείο καμπής. Είχε ξυπνήσει το ενδιαφέρον του, όχι μόνο επειδή είχε καταλάβει το νόημα, αλλά και επειδή πραγματικά διασκέδαζε. Άνοιξα το συρτάρι και του έδωσα γεμάτη αισιοδοξία ξανά τις ασκήσεις της Kumon.
Θέλετε να μάθετε πώς συνεχίσαμε με τη μέθοδο  Kumon; Μείνετε συντονισμένοι για τη συνέχεια.
Σας ευχαριστούμε για την προσοχή σας. Καλή άνοιξη!